Pacjent w pierwszej dobie po wystąpieniu udaru mózgu powinien zacząć rehabilitację pod okiem wykwalifikowanego fizjoterapeuty. Wczesne usprawnianie chorego ma na celu:

• Zmniejszenie wysokiego ryzyka śmiertelności, poprzez niwelowanie powikłań
• Poprawę jakości życia
• Polepszenie stanu psycho-ruchowego

Czas odgrywa istotne znaczenie zarówno przy hospitalizacji pacjenta bezpośrednio po wystąpieniu udaru jak i podczas wczesnej rehabilitacji! Im wcześniejsza interwencja fizjoterapeutyczna, tym lepsze efekty usprawniania chorego. Bardzo często usprawnianie we wczesnym okresie ma większą efektywnośc, niż przebyta długoletnia rehabilitacja bez wczesnego usprawniania. Ważne, aby rodzina zwróciła szczególną uwagę na zaopatrzenie szpitalne. Każdy oddział kliniczny powinien posiadać niezbędny sprzęt rehabilitacyjny:

• Łamane łóżko
• Wałki , kliny
• Łuski, szyny
• Kule
• Wózki inwalidzkie

Zakup prywatnego zaopatrzenia ortopedycznego rodzina powinna skonsultować z lekarzem i przede wszystkim z fizjoterapeutą. Szybki powrót do zdrowia pacjent po udarze może osiągnąć tylko pod okiem wykwalifikowanego personelu medycznego tj.:

• Lekarza neurologa
• Lekarza o specjalizacji rehabilitacji medycznej
• Fizjoterapeuty
• Inni lekarze konsultanci (neurochirurg, kardiolog, psychiatra)
• Pielęgniarka
• Neuropsycholog
• Neurologopeda
• Terapeuta zajęciowy
• Dietetyk

Głównym celem wczesnej rehabilitacji jest fizyczne i psychiczne (jak najbardziej efektywne) przygotowanie pacjenta do nowych warunków i licznych przeszkód z którymi napotka się po powrocie do domu i pracy. Kolejnym istotnym aspektem w przebiegu wczesnego usprawniania jest profilaktyka przeciwodleżynowa. Rodzina powinna zwrócić szczególną uwagę na to czy: łóżko posiada materac przeciwodleżynowy, prześcieradło nie jest „pozaginane” pod ciałem chorego, podczas nieobecności fizjoterapeuty pielęgniarki zmieniają pozycje ułożenia ciała pacjenta co 3 godziny(na plecach, na brzuchu, na boku zajętym i nie zajętym udarem). Odpowiednie ułożenia we wczesnym okresie po udarze mózgu przyczyniają się do zmniejszenia rozwoju spastyczności w okresie późnym. Lekarz, a także fizjoterapeuta powinni pamiętać, iż we wczesnym okresie rehabilitacji ogromne znaczenie ma profilaktyka zakrzepowo-zatorowa, profilaktyka oddechowa, także regularne opróżnianie pęcherza moczowego. W przypadku chorych po udarach krwotocznych mózgu uważa się, że nie należy stosować długiego unieruchomienia, gdyż powoduje ono zwiększenie powikłań zakrzepowo-zatorowych. Rozsądnie wprowadzone i odpowiednio dozowane uruchomienie pacjenta przyczynia się do polepszenia jego stanu zdrowia. Okres wczesnej rehabilitacji kończy się z chwilą rozpoczęcia przez chorego korzystania z wózka i nauki chodu. Bardzo ważne natomiast jest to by pacjent, a w szczególności rodzina zadbała o szybką kontynuację usprawniania w wykwalifikowanym oddziale rehabilitacji.